To absolutnie o żadnym z nas… to o tych innych!;)

„Bo człowiek jest ogólnie tak ulepiony, że wielkiego sukcesu bliźniego nie przetrzyma. Zaczyna koło niego węszyć albo sprawdzać, jak w pokerze (…)” (Janusz Głowacki (2010) Good night, Dżerzi, s.29)

Tacy jesteśmy?

Kolega odnosi sukcesy w pracy. Koleżanka awansowała. Sąsiad odważył się założyć firmę. Znajomi otwierają sklep, restaurację. Ktoś, kogo znamy zwolnił się z firmy i zajął się czymś innym, założył sklep internetowy, kupił pensjonat w górach. Takie wydarzenia są dla naszej psychiki trudnym momentem. Doświadczenie podpowiada nam, że musi być w tych wydarzeniach drugie dno. Przecież on/ona ani taki szczególny, ani taki zasłużony, ani mądry. Najgorsze, że uważamy, że on/ona wcale nie jest BARDZIEJ SZCZEGÓLNY od nas; ani BARDZIEJ mądry, ani w ogóle BARDZIEJ… Jak więc on mógł???? To wbrew naturze jest! Jak do tego doszło? Skąd ten błąd w boskim, sprawiedliwym planie? Nasza zmęczona tymi rozważaniami psychika znajduje odpowiedź – pewnie komuś wlazł w d…; pewnie kogoś okłamał, oszukał… Inna wersja, równie atrakcyjna poddaje w wątpliwość jego IQ – głupi jest. Nie przeanalizował wszystkiego. Nasza dusza konsultanta mogłaby pomóc mu zrozumieć jego błędne założenia, gdyby nas tylko zapytał. Jeżeli nie jesteśmy w stanie zafałszować obrazu kolegi (tworząc z niego archetypową postać świni, wazeliny, lub wiejskiego głupka) i z bądź co bądź kolegi, do niedawana kolegi, zrobić eks-kolegę świnię, to nasz umysł pocieszenie znajduje w roztaczaniu szybkiej wizji upadku kolegi/koleżanki. Snujemy śmiałe wizję jak to firma kolegi upada; czynsz za lokal zżera wszystkie zarobione przez koleżankę pieniądze; klienci nie będą chcieli kupować jego produktów. W życzliwy sposób pytamy naszych znajomych, czy sobie wszystko dobrze policzyli; czy są pewni, że im to wyjdzie; czy nie obawiają się… tego wszystkiego, czego obawiają się mądrzy ludzie, bo przecież wiadomo, że ludzie „nie kupują, nie zamawiają, nie są zainteresowani”. Z bólem w oczach, sugerujemy, że pomysł to mają super, ale „lokalizacja”… „strona”… „informacje”… „produkty” no po prostu niezbyt udane. Tym, co odważyli się odejść z firmy, opowiadamy tak mimochodem dramatyczne losy pewnych ludzi, którzy się zwolnili, niby to im było lepiej, ale potem… potem to bardzo im było źle! My tak po przyjacielsku im te betonowe koła ratunkowe rzucamy.

Czemu tak mamy? Czy czujemy się dobrze tylko w towarzystwie tych, którzy mają od nas gorzej? Czy to wina naszej kultury bazującej na wartościach judeo-chrześcijańskich, co wyraźnie nam mówią, że cierpienie jest szlachetne. Cierpienie jest dobre, a sukces to jakieś takie… nie ma mowy żeby bogacz się Panu spodobał, przecież wiadomo, że woli wielbłądy od bogaczy!!! Czy naprawdę naszym wzorcem osobowym musi być Hiob? Jak cię los doświadcza to znaczy, że Pan, starotestamentowy Jahwe cię sobie upodobał? A może to historyjka o Kainie i Ablu, nauczyła nas, że temu co się wiedzie, zawsze przywali braciszek, któremu nie wyszło… Nie warto być Ablem? Skąd w nas ta… bolszewicka czujność, gdy koledze się „wiedzie”?

Tacy jesteśmy? Nie, skąd. My nie! Tylko inni tacy są. Właściwie wszyscy pozostali, tylko nie my.

ps. Janusza Głowackiego kocham miłością szczerą od momentu, gdy obejrzałam Antygonę w Nowym Jorku. Good night, Dżerzi budzi we mnie mieszane uczucia… czytało się dobrze, bo jak Głowacki ma nie zachwycać jak zachwyca;), ale… autor sprawił, że nie mam ochoty czytać Kosińskiego. Czy o to chodziło? Czy za wrażliwa jestem?;) czy…? Książki ocenić nie chcę.

Janusz Głowacki (2010) Good night, Dżerzi. Świat Książki